En Tant, die wor he op Besök, die jing des ovends us,
un kom dann ehts am andern Dach des morjens fröh noh Huus.
Denn dat die Tant verjessen hatt d'r Schlössel vun der Dör,
un doröm nit eren jekunnt, do kann doch keiner för.
Wat wor et Engk vum Leed? Et wood jetz schikaneet:
Wer hät dat vun der Tant jedaach?
Denkt ens an! Denkt ens an!
Wo wor die blos die janze Naach?
Denkt üch nor ens an!
En Tant, die kein Bejleitung hät,
Denkt ens an! Denkt ens an!
jehöt beiziggen en et Bett!
Denkt üch nor ens an!
Am Huus, do hät se lamenteet, die Schell, die wor zo schwach.
Se worf met Stein de Finsteren en, kei Minsch wood drüvver wach!
Un op de Schließjesellschaft wor dat Huus nit aboneet,
söns wör doch secher - dat es klor - dat alles nit passeet.
Es hat nicht sollen sein! Hück heisch et alljemein:
Wer hät dat vun der Tant jedaach?...
Natörlich dann en einer Wot, et Hötche scheif om Kopp,
hät drop die Tant bes morjens vier de Cafes afjeklopp;
bes schließlich no em Wartesaal, om Bahnhoff, zweiter Klass,
de Tant verschlofen en d'r Eck soß bei d'r Kaffeetass.
Dat dat su kumme sollt, d'r Schlössel wor dran schold.
Wer hät dat vun der Tant jedaach?....
Die Lück, die op der Stroß ihr all bejäänt sin, han jelaach,
denn ihr Jeseech stunt met der Zick jenau op halver Aach.
Der Milch- un och der Brüdchesmann verwundert blevve ston,
un einer för der andere säht: "Wat han se där jedonn?"
Se hät no nix jemaht, doch wohd de Schnüss jescgwaat:
Wer hät dat vun der Tant jedaach?....
